Il faut capturé ces instants.

پروردگارا چگونه زیستن را به من بیاموز که چگونه مردن را خود خواهم اموخت. کسی دیگر نمی کوبد درب این خانه ی متروک و ویران را. کسی دیگر نمی پرسد چرا تنهای تنهاییم. و من چون شمع می سوزم و دیگر هیچ چیز از من نمی ماند. و من گریان و نالانم و من تنهای تنهاییم. درون کلبه ی خاموش خویش اما. کسی حال من غمگین نمی پرسد. و من دریای پر اشکم که طوفانی به دل دارم. درون سینه ی پر جوش خویش اما. کسی حال من تنها نمی پرسد. و من چون تک درخت زرد پائیزم. که هر دم با نسیمی میشود برگی جدا از او. و دیگر هیچ چیز از من نمی ماند.